Astralia er storhaettulegt land.
Her finnast haettulegustu slongur i heimi, haettulegustu kongulaer i heimi (sem eru a staerd vid tituprjonshaus, hafast oft vid innandyra og hafa gaman af fotleggjum svo ad sturtuferdir hja mer minna helst a steppdanstima a heitum kolum af otta vid ad koma heim i likpoka med nafnspjald um storu tanna) og leidinlegustu skolastjora i heimi. Svo a madur alltaf a haettu a ad deyja ur solbruna og vatnsskorti (og leidindum ef ad thu byrd hja fyrri fosturfjolskyldunni minni). Ef ad ekkert af ofantoldu hefur gomad thig, tha hlakka krokodilarnir og hakarlarnir til ad laesa tonnunum um thig thegar thu svamlar ut a olduhafid til theirra a brimbretti eins og heimsend pitsa.
En thad er einn fugl a Regent Street West sem gefur frat i allar haettur heimalands sins. I huga thess fugls er adeins ein ogn sem stedjar ad honum, og henni verdur ad tortima. Thessi ogn er eg.

Fra thvi eg vard nogu stor til ad fara i slag vid systkini min (og vinna) hef eg alltaf verid mikill fuglavinur. Frost er Uti Fuglinn Minn kom alltaf ut a mer tarunum og eg eignadist fjoldamarga ovini a theim arum thegar eg stod i theirri herferd ad frelsa alla pafagauka a Storreykjavikursvaedinu ur prisundum sinum. Svo hef eg um langt skeid reynt ad fa mommu til thess ad kaupa Hamingjuegg i stadinn fyrir Ohamingjuegg, tho ad mig gruni sterklega ad haenugreyjunum se nakvaemlega sama hvort burin theirra seu byggd af hippum med ast og ur lifraenum hraefnum eda ur stali og heyi. Thess vegna hef eg alltaf gengid fram hja trenu thar sem fugl thessi hefur byggt ser hreidur a 40 ara lanum til ad stofna fjolskyldu med lotningu. En thad stodar ekki neitt thvi fuglsfjandinn heldur thvi stadfastlega fram ad eg hafi skorad a hann i heilagt strid og hann thekkir ekki muninn a skolabuningnum minum og sjalfsmordsprengju, svo ad i hvert skipti sem eg og fostursystir lobbum i sakleysi okkar i skolann bidur fugl daudans eftir thvi ad komast i skotfaeri og laesa klonum i harid a renglulegum skiptinematitt og koma honum fyrir kattarnef svo heimurinn geti andad lettar. Thar sem fostursystur minni er sidur en svo skemmt thegar eg hleyp undan hrinunum bolvandi a tveimur tungumalum og veifandi hondunum eins og eg aetli mer ad takast a loft og gjalda fuglsfiflinu i somu mynt hofum vid thurft ad skiptast a thvi ad thykjast thjast af gigt og lomunarveiki til thess ad fosturmamma keyri okkur alla 100 metrana i skolann.

Eins og eg er nu annars fridelskandi manneskja (thegar eg er sofandi eda nidri i lest i Herjolfi) tha thydir thetta ad sjalfsogdu ekkert annad en strid. Fyrir sakir barattu minnar til ad syna fuglinum hvarDavid keypti olid hef eg utbuid mer brynju ur koddum og laufblodum (til ad falla inni umhverfid betur) og hef sparad partipeningana mina i dagodan tima til ad geta mutad fostursystur til ad fara sem beita inn i greni ovinarins og halda athygli hans medan eg laet til skarar skrida. Osama og eg yrdum orugglega agaetis kumpanar...
Fra thvi fuglinn hof sitt personulega "War against terrorism" hefur kjuklingakjot aldrei bragdast jafn vel, og thad naestum hlakkar i mer i hvert skipti sem eg fae mer hardsodid egg. Fuglavinatta min er lidin tid og eg held eg skelli mer a fjoll i rjupnaskytteri thegar eg kem heim.

Rumar thrjar vikur og tha kemst eg heim. Eg attadi mig ekki a thvi hversu nalaegur Islandsdraumurinn er fyrr en eg hitti hann pabba minn a flugvellinum i Perth, en tha komst eg lika ad thvi ad eg get skellihlegid og hagratid a sama tima. Aetli eg geti tha lika sleikt a mer olnbogann?

Eg er farin ad ga,
Gudrun Spoaleggur